Heroes

Επειδή αυτές τις μέρες έχω ακούσει πολλά, έχω αρχίσει και τρελαίνομαι με αυτή την ιστορία. Και αναφέρομαι στην υπόθεση δολοφονίας του Αλέξανδρου (διότι περί δολοφονίας πρόκειται). Δε με νοιάζει τι ήταν ο πιτσιρικάς, αν ήταν πλούσιος, αν του άρεσε να τα σπάει, αν ήταν άριστος μαθητής αν, αν, αν… Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι είχε δικαίωμα να ζήσει και αυτό το δικαίωμα κάποιο καθίκι του το στέρησε. Να ξεκαθαρίσω ότι με τα όργανα της τάξης δεν έχω εμπάθεια, αρκεί να μην τιμούν τον χαρακτηρισμό «γουρούνια» που τους έχει αποδοθεί.

Όπως λένε πολλοί σε όλες τις δουλειές υπάρχουν καλοί και κακοί, έντιμοι ή μη, ωστόσο ένας υδραυλικός π.χ. αν δεν σου κάνει καλή δουλειά, δεν επηρεάζει την σωματική σου ακεραιότητα, σε αντίθεση με τον κάθε αστυνομικίσκο που παίρνει ξαφνικά εξουσία στα χέρια του και φρικάρει. Θα ήθελα ειλικρινά να είχα μια κάμερα στα κρατητήρια που βρίσκεται αυτός ο τυπάς να δω πως του συμπεριφέρονται. Άραγε αν έκανα εγώ κάτι αντίστοιχο ή κάποιος από εμάς σε αστυνομικό, θα προλαβαίναμε να δικαστούμε;

Τώρα σε ότι αφορά στα επεισόδια, θέλω να διαχωρίσω τη θέση μου. Ένας από τους λόγους που δεν πήρα μέρος στις πορείες αν και θα το ήθελα, είναι ότι απεχθάνομαι τη βία. Από την άλλη κατάλαβα, έστω και αργά ότι και αυτός είναι ένας τρόπος ηχηρής αντίδρασης από τους χιλιάδες νέους, οι οποίοι οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι τρώμε το ένα χαστούκι πίσω από το άλλο. Τώρα αν μέσα σε αυτούς βρέθηκαν και κάποιοι «άλλοι» που την «έπεσαν» σε μικρομάγαζα, θεωρώ ότι είναι μικρό το κακό, μπροστά σε αυτά που γίνονται καθημερινά στη ζωή μας.

Το κράτος έχει τα χρήματα να τους αποζημιώσει όλους! Αλλά η ουσία είναι αλλού. Κάποιοι κατάφεραν να κάνουν πρώτο θέμα τις καταστροφές, να στρέψουν προς τα εκεί το ενδιαφέρον του κόσμου και άφησαν στην άκρη έναν ακόμα θάνατο ανθρώπου από χέρια αστυνομικού, καθώς και την μαζική επανάσταση των νέων της χώρας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας καθημερινά. Διότι αν ήταν 50 και 100 θα έλεγα ότι όντως είναι χουλιγκάνια… Αλλά τόσα χουλιγκάνια και σε όλη την χώρα, πιστέψτε με, ούτε στην Αγγλία δεν υπήρχαν…

Και για να μην ξεχνιόμαστε αυτή η σελίδα θα ασχολείται κυρίως με τα μουσικά δρώμενα. Ωστόσο, αυτό που έγινε το βράδυ του Σαββάτου στα Εξάρχεια και τα όσα ακολούθησαν νομίζω ότι μας αφορούν όλους. Διότι όλοι μας κατά βάθος νιώθουμε «ήρωες», ο καθένας με τον δικό του τρόπο…

Heroes/David Bowie

I
I will be king
And you
You will be queen
Though nothing will
Drive them away
We can beat them
Just for one day
We can be Heroes
Just for one day

And you
You can be mean
And I
I'll drink all the time
'Cause we're lovers
And that is a fact
Yes we're lovers
And that is that

Though nothing
Will keep us together
We could steal time
Just for one day
We can be Heroes
For ever and ever
What d'you say

I
I wish you could swim
Like the dolphins
Like dolphins can swim
Though nothing
Will keep us together
We can beat them
For ever and ever
Oh we can be Heroes
Just for one day

I
I will be king
And you
You will be queen
Though nothing
Will drive them away
We can be Heroes
Just for one day
We can be us
Just for one day

I
I can remember
Standing
By the wall
And the guns
Shot above our heads
And we kissed
As though nothing could fall
And the shame
Was on the other side
Oh we can beat them
For ever and ever
Then we can be Heroes
Just for one day

We can be Heroes
We can be Heroes
We can be Heroes
Just for one day
We can be Heroes
We're nothing
And nothing will help us
Maybe we're lying
Then you better not stay
But we could be safer
Just for one day