Σήμερα είπα να ασχοληθώ λιγάκι με ένα γκρουπ με το οποίο ξεκίνησα να ακούω rock. Το 1987 μόλις 8 ετών τότε, είχα μείνει εκστασιασμένος όταν έβλεπα το βίντεο κλιπ του «Paradice City» των «Guns n Roses» και τον Axl Rose να χτυπιέται πάνω στη σκηνή. Μέχρι το 1994 ήμουν fan του συγκεκριμένου συγκροτήματος, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα ήμουν από τους τυχερούς-άτυχους που τους είδαν στο ΟΑΚΑ. Τυχερός διότι είδα το μεγαλύτερο γκρουπ εκείνη την εποχή στον κόσμο, άτυχος για τις 8.500 δραχμές (τότε) που έδωσα, για μια κάκιστη συναυλία. Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά…Αφορμή στάθηκε η κυκλοφορία του νέου και πολυαναμενόμενου «Chinese Democracy». Από το 1996 οι οπαδοί των Guns περίμεναν αυτή την δουλειά και έπειτα από 12 χρόνια αναμονής, ο Axl και η παρέα του τους έδωσαν αυτή την χαρά. Μόνο που αυτή η παρέα δεν θυμίζει σε τίποτα τις ένδοξες μέρες στα τέλη των 80’s και στις αρχές των 90’s. Πάει ο Slash, o Duff, o Izzy, αφού δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον εκκεντρικό χαρακτήρα του Axl, ο οποίος είναι και ο μοναδικός που έχει μείνει από τα ιδρυτικά μέλη του γκρουπ.
Κάθισα λοιπόν και κατέβασα το «Chinese Democracy» από περιέργεια να δω τι ετοίμαζε ο κύριος Rose όλα αυτά τα χρόνια. Ο 46χρονος πλέον Axl, έχει φτιάξει ένα αρκετά ενδιαφέρον για το είδος του album με τις γνωστές hard rock καταβολές, αλλά και αρκετά blues στοιχεία, με τα οποία πειραματίστηκε το γκρουπ από την εποχή του «Lies» και μετά. Τώρα αν άξιζε τόσα χρόνια αναμονής, θα μας απαντήσει η ίδια η Κινέζικη Δημοκρατία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου